باز دوباره باز

درشکه ها، چلپ چلپ، کف میدان بازار کهنه را دور می زدند. چند نگاه آنطرفتر، علفهایی که از فواره های وسط میدان دور افتاده بودند ، تشنه ، زیر سنگینی باسن درشکه چیان، داشتند دم می کردند. پیرهای مسگر پهنه افکارم را چکش کاری می کردند. قدمت بازار، دست کم، دو سه عمری می شد. سه دختر سانتیمانتال با چهارمیشان که خیلی هم سانتیمانتال نبود ، تصویر درشکه ها و اسب های گوشه چشم بسته شان را از تنگه ی دیافراگم دوربینشان رد می کردند. اتوبوس حرکت کرد و من تمام تصویر آن میدان را، شاید برای همیشه، لا به لای چروکهای مغزم ، جا گذاشتم و به شهر خودم برگشتم
فردای آنروز آفتاب که روی صدای هن هن موتور سیکلت های افتاد، بیدار شدم.موبایلم که مثل همیشه عادت داشت تا صبح عین جنازه کنارم بخوابد و بقیه روز را مثل بختک به جانم بیافتد و هی زنگ بزند ، داشت ویز ویز می کرد.دستم را( مثل زمانی که می خواهی کسی را نوازش کنی ) رویش کشیدم و زیر پتو قایمش کردم. مثل بقیه ی دوباره های هر روز زندگیم، بعد از نیم ساعت و یک ساعتی کلنجار با خودم که بخوابم یا نخوابم ، خوابیده و نخوابیده، از تخت هیکل لشم را روی سرامیک کف اتاق انداختم و سمت پنجره رفتم. لبه ی پنجره تا کمرم خود را کشانده بود . کارگر هایی را دیدم که با تیرآهن به جان بولوار کنار خانه مان افتاده بودند و روی رودخانه را می پوشاندند. بلاخره داشتند بوی گند لذت دنبال کردن موش های رودخانه را از بین می بردند.پانزده، بیست سالی می شد؛ از زمانی که با توپ های پلاستیکی دولایه دنبال موش های آنجا می کریم و با توپ می زدیمشان و موشهای مفلس تا توی رودخانه تلو لو می خوردند و زیر پل رودخانه روزی هزار بار از اینکه از دست ما جان به سلامت بردند، خدا را شکر می کردند. حقش بود، رودخانه لعنتی! قاتل دهان گشاد ثوپ های دولایه من و مابقی بچه های قد و نیم قد کوچه که همه شان بجز من زن گرفتند و نیستند تا ببینند که چه جوری دارند دهانش را آسفالت می کنند. اما دلم برایش تنگ می شود؛ برای توپ های گیر کرده کنار دیوارش و قلاب گرفتن ها وسط جوش و خروش کر و کثیفش .
می خواهند به صدای بوق سلام علیک خطی های کنار بولوار، سروصدای یه بازار مدرن هم اضافه کنند و به جای منظره آشغال های شناوردر رودخانه، یه مشتی مغازه روی زمین بکارند (که به خیالشون فرقش اینه که لااقل چند تایی ازاونا لوازم آرایشی و بهداشتی می فروشن )
دوباره صدای ویز ویز موبایلم توی گوشم پرید. شماره را نمی شناختم، مثل همه کارگر های داخل بازار نو. آرام ، همه ی آن جوش و خروش موبایلم را زیر بالشم قایم کردم و مثل همه دوباره های زندگیم، دوباره باز نخوابیدم

عباس رجب سلمانی
اردیبهشت 89